Shop 'till i drop.

Winkelen, daar kon ik tot rond m’n 30ste uren aan besteden. Ik woonde alleen en in het centrum van Breda. Met vriendinnen belandde ik geregeld in de winkelstraat. Gewoon, lekker neuzen en bijkletsen tijdens het shoppen. Mooie combinatie.

Als ik daar nu aan terug denk, kan ik me er niets meer bij voorstellen. Winkelen kost me tegenwoordig zoveel energie dat ik het liever vermijd of heel gericht de stad in ga.

Vanmorgen was zo’n moment. Ik had een aantal boodschappen die in de stad gedaan moesten worden. Dus, nadat ik Luuk op het kinderdagverblijf had gebracht, ging ik vol zin en energie naar de bushalte. Meestal ga ik met de bus naar het centrum. Dat vind ik relaxter dan fietsen. Het scheelt me ook weer energie. Op de heenweg gaat het meestal prima, maar op de terugweg ben ik vaak erg moe en is het meerijden met de bus prettiger naar huis gaan.

In de bus, what’s app ik naar mijn vriendin die in Italië rondreist. En voor ik het weet, is het tijd om uit te stappen. Telefoon dus in mijn tas, uitchecken en hop, naar de HEMA.

Ik voelde tijdens het lopen de eerste ergernis opkomen. Jeetje, wat ligt die HEMA ver achter in de winkelstraat. Maar goed, onze Luuk heeft nieuwe kroeldoeken nodig (hydrofiel luiers) en die verkopen ze daar. Gelukkig weet ik hoe de winkel is ingedeeld, dus dat scheelde me speurwerk. Maar oh jee. Ze hebben alleen nog maar witte hydrofiels en ik wil perse dezelfde blauwe doeken. Missie mislukt. Jammer want mijn energiemeter staat nu op halve kracht zonder resultaat.

Oké, toen bij V&D op het bord kijken waar de schoenenafdeling is. En vervolgens met de roltrap naar de eerste etage, sloffen zoeken. Helaas, de sloffen die ik wil zijn er niet. Al die spullen en schoenen kwamen na vijf minuten al op me af. Ik probeer dan rustig te blijven maar mijn lichaam en hoofd worden dan onrustig en geven aan weg te willen. Opgelucht naar buiten te kunnen, stap ik de winkel uit. Weer zonder ‘buit’.

Dan terug door de lange winkelstraat, naar de Etos. Lang leve de productherkenning want ik spot de benodigde hairspray vrijwel meteen. Ook hier ken ik de winkel redelijk door eerdere bezoekjes. Hèhè, hier slaag ik wel. Door deze soepel verlopen koop en het spontane onderhoud met de kassière, wordt mijn shopzin nieuw leven in geblazen.

M’n energiemeter is inmiddels gezakt naar het nulpunt. Maar het leukste bewaar ik voor het laatst. Shoppen voor LUUKI! Bij C&A ga ik in ’mijn flow’ spontaan een verdieping teveel met de roltrap omhoog. Niet gezien dat ik de kinderafdeling passeerde, shit...

Teruglopend over de mannenafdeling naar de roltrap naar beneden, weet ik waarom ik er zelf nooit shop. Veel teveel keuze en geen idee waar ik zou moeten beginnen. Plus, toch niet geheel mijn smaak.  

Op de kinderafdeling kan het speuren beginnen.  Als ik shop, ga ik veelal op kleur af. Deze keer zoek ik spijkerbroekjes, Dat is lastiger omdat die meestal blauw zijn en dan werkt mijn strategie niet. Na een paar broeken te bekijken en veel speurwerk op kledingkaartjes, vraag ik een verkoopster om advies rondom de kledingmaat: 92 of toch 98? Ze hielp me de rest van mijn broeken zoektocht spontaan mee. Ze legt uit hoe de verschillende modelletjes ‘vallen’ en trekt broeken uit de rekken zodat ik ze kan beoordelen.

Heerlijk is dit. Even wat ondersteuning in mijn zoektocht. Ze zal waarschijnlijk wel door hebben gehad dat ik ‘iets’ aan mijn ogen heb. Maar daar was het niet hoofdzakelijk om te doen. Daarna scoor ik ook nog wat shirts voor onze spruit. En dan merk ik dat het genoeg is geweest.

Na te hebben betaald, is er een ‘dilemma’; trap of roltrap. Voor de roltrap moet ik weer de hele afdeling over maar de trap heeft overwegend grijze tint. Slecht zichtbaar.

Ik had geen zin in omlopen dus het wordt de trap. Bij het afdalen zag ik de traptreden door schaduwval en trapsgewijze aftekening op de muur. Zo wist waar de volgende trede begon. Dat is soms best even spannend voor iemand die geen diepte ziet. Ik liep ogenschijnlijk soepel naar beneden maar het ook dit kost me bakken energie. Mijn energiemeter staat inmiddels op min 10.

Ik loop, laverend tussen marktbezoekers en marktkraampjes terug naar de bushalte. En tot mijn vreugde komt er meteen een bus aanrijden.  Eén van de voordelen van het wonen in Eindhoven, het openbaar vervoer is fantastisch. In de bus voel ik me licht in mijn hoofd, overprikkeld en heb ik hoofdpijn. Hoe moet dat nu de rest van de dag?

Thuis eerst maar eens  letterlijk en figuurlijk bijtanken met koffie en gewoon even niks.

In ieder geval ben ik geslaagd voor Luuk. En dat vind deze mama alle moeite waard!