dinsdag 19 januari 2016

Samen spelen



“Het is fris mama”, zegt Luuk.
Dat klopt. Momenteel is het buiten -8 graden. We houden daarom lekker een pyjama ochtend. Er wordt volop gespeeld in de woonkamer van huize Clermons. 

“Mama kijk”!, roept Luuk vol verrukking in zijn stem. Hij doelt op zijn zojuist neergezette tafereel. Luuk speelt met zijn auto’s. Wat betreft de ‘sekse-bepaalde’ voorkeuren, kloppen voor onze zoon een aantal clichés. Alles met wielen, vindt hij geweldig. Daarom heeft hij aardig wat auto’s verzameld. Luuk houdt niet alleen van zijn auto’s, hij adoreert ze en  speelt er dagelijks mee. Omdat hij bijna twee en een half jaar is, ontstaat er steeds meer fantasiespel en speelt Luuk gebeurtenissen na: Ongelukken, gat in de weg, racen met de auto’s, remmen voor het stoplicht, hij verzint van álles.

Luuk betrekt me graag bij zijn spel en ik speel graag met hem mee. Om goed te kunnen zien wat hij doet en bedoelt, moet ik met mijn snufferd vlakbij het speelgoed zitten. Op maximaal een meter afstand zie ik nog aardig wat details. Op max. 2 meter, kan ik speelgoed nog vrij goed volgen
Op grotere afstand nemen mijn oren het geleidelijk over. Er vormt zich een beeld op basis van de geluiden, die Luuk met het speelgoed produceert. Voorbeeld: Een wat hoger rolgeluid, gecombineerd met tikken, laat me weten dat hij met de duplo brandweerwagen speelt en de ladder omhoog schuift.

Daar staat Luuk, al zingend over krokodillen, voor de vensterbank. En ik smelt…
“Kijk mama, De trein is op de brandweer”, laat Luuk weten.
“Oh, jongen, staat de trein op de brandweerauto”?
“Ja mama, twéé”!
Wauw twéé treinen, zeg ik vol enthousiasme.
Mijn reactie is weer even voldoende om zelf verder te spelen.

Luuk weet zijn spel ideeën ondertussen goed te mixen met het vragen om aandacht of in ieder geval héél vlakbij mama te spelen. Op dit moment rijdt er een zwarte kever onder mijn polsen (de tunnel) en parkeert hij deze voor het toetsenbord ‘in de garage’.

Het vormen van een beeld van Luuk's spel met mijn ogen én oren, is ondertussen een automatisme geworden.  
Ik weet vrij goed welk speelgoed Luuk in zijn bezit heeft. Daardoor screen ik razendsnel de mogelijkheden van potentiële objecten en filter ik meestal het juiste speelgoed eruit.
Luuk is een vrij verbaal ingesteld kind. Hij verwoordt veel en maakt allerlei speelgeluiden die me helpen inspelen op wat hij doet. Soms zeg ik hem dat hij even dichterbij moet komen om me iets te laten zien.“Mama’s oogjes doen het niet zo goed hé schat, dichtbij kan mama het beter zien”.

Ik vind het weleens jammer dat ik veel details mis. Dat valt vooral op als ik Luuk bijvoorbeeld ineens van dichtbij op een filmpje zie. Het geeft me soms het gevoel een stukje van zijn leven te missen. Iets wat mijn man wél meekrijgt. Bijvoorbeeld de verrukking op Luuki’s gezicht bij het zien van een vrachtwagen met dubbele aanhanger.
Natuurlijk hoor ik die verrukking wel in zijn stem. En voel ik het aan alles in zijn lichaam en uitstraling. En dat heeft mijn man mogelijk weer minder.

Ook ben ik weleens onzeker. Dan ben ik bang dat ik hem tekort doe. Bijvoorbeeld omdat ik bepaald spelmateriaal niet of nauwelijks aanbied, zoals puzzels. Voor mij erg frustrerend omdat ik er niks van bak haha. Toeval of niet, onze spruit is niet van het puzzelen, gelukkig. 
Fantasie en creativiteit, zijn bij mij echter heel goed vertegenwoordigd. Ik heb weleens gehoord dat juist de visuele beperking het inlevings- en voorstellingsvermogen extra ontwikkeld is.
Het is hier dan ook een feest als we samen fantasiespelletjes doen.
Zo gaan we bijvoorbeeld lekker naar het strand in de woonkamer of spelen we ‘haaitje’. We werwennen onszelf ook met ‘pannenkoeken’ en gaan op vakantie in de riddertent.

Uiteraard ben ik me bewust dat Luuk niks tekort komt. Dit is gewoon zoals dingen gebeuren in ons gezin. Hij zal mogelijk weleens willen dat het anders was met mama’s ogen. En zal hij later vinden dat dingen anders hadden gekund. Welk kind niet?
Onder de gegeven omstandigheden, bied ik Luuk het beste van mijzelf, zoals elke moeder / ouder dat doet. En groeit hij op in een warm nest met ouders die DOL op hem zijn!



zondag 3 januari 2016

Lezerstip!

Beste lezer,
Deze keer geen blog van mijn hand maar een column van Roy, mijn man. Geschreven naar aanleiding van het televisieprogramma 'blind naar de top' op RTL 5.

Dit programma volgt een aantal slechtziende en blinde mensen die een buitengewone prestatie neerzetten. Namelijk het beklimmen van de Kilimanjaro. Superknap natuurlijk.
Maar het riep bij mij ook een andere reactie op tijdens het kijken... "Mag je tegenwoordig als gehandicapte nog denken in onmogelijkheden", is wat ik me zuchtend hardop afvroeg, terwijl ik de deelnemers zag ploeteren tijdens hun tocht. "Of moet je jezelf telkens als capabele mens profileren om ertoe te doen"?
Geïnspireerd door de beelden van het programma en ons gesprek, ontstond het volgende:

http://www.nieuwwij.nl/column/mens-heb-je-nut-of-heb-je-waarde/

Zeer de moeite waard!