“Het is
fris mama”, zegt Luuk.
Dat klopt.
Momenteel is het buiten -8 graden. We houden daarom lekker een pyjama ochtend. Er wordt
volop gespeeld in de woonkamer van huize Clermons.
“Mama kijk”!, roept Luuk vol verrukking in zijn
stem. Hij doelt op zijn zojuist neergezette tafereel. Luuk speelt met zijn
auto’s. Wat betreft de ‘sekse-bepaalde’ voorkeuren, kloppen voor onze zoon een
aantal clichés. Alles met wielen, vindt hij geweldig. Daarom heeft hij aardig
wat auto’s verzameld. Luuk houdt niet alleen van zijn auto’s, hij adoreert ze en speelt er
dagelijks mee. Omdat hij bijna twee en een half jaar is, ontstaat er
steeds meer fantasiespel en speelt Luuk
gebeurtenissen na: Ongelukken, gat in de weg, racen met de auto’s, remmen voor
het stoplicht, hij verzint van álles.
Luuk
betrekt me graag bij zijn spel en ik speel graag met hem mee. Om goed te kunnen
zien wat hij doet en bedoelt, moet ik
met mijn snufferd vlakbij het speelgoed zitten. Op maximaal een meter
afstand zie ik nog aardig wat details. Op max. 2 meter, kan ik speelgoed nog
vrij goed volgen
Op grotere
afstand nemen mijn oren het geleidelijk over. Er vormt zich een beeld op basis
van de geluiden, die Luuk met het speelgoed produceert. Voorbeeld: Een wat
hoger rolgeluid, gecombineerd met tikken, laat me weten dat hij met de duplo brandweerwagen speelt en de ladder
omhoog schuift.
Daar staat
Luuk, al zingend over krokodillen, voor de vensterbank. En ik smelt…
“Ja mama, twéé”!
Wauw twéé treinen, zeg
ik vol enthousiasme.
Mijn
reactie is weer even voldoende om zelf verder te spelen.
Luuk weet
zijn spel ideeën ondertussen goed te mixen met het vragen om aandacht of in ieder
geval héél vlakbij mama te spelen. Op dit moment rijdt er een zwarte kever
onder mijn polsen (de tunnel) en parkeert hij deze voor het toetsenbord ‘in de
garage’.
Het vormen van een beeld van Luuk's spel met mijn ogen én oren, is ondertussen een automatisme geworden.
Ik weet vrij goed welk speelgoed Luuk in zijn bezit heeft. Daardoor screen ik razendsnel de mogelijkheden van potentiële objecten en filter ik meestal het juiste speelgoed eruit.
Luuk is
een vrij verbaal ingesteld kind. Hij verwoordt veel en maakt allerlei speelgeluiden
die me helpen inspelen op wat hij doet. Soms zeg
ik hem dat hij even dichterbij moet komen om me iets te laten zien.“Mama’s
oogjes doen het niet zo goed hé schat, dichtbij kan mama het beter zien”.
Ik vind
het weleens jammer dat ik veel details mis. Dat valt vooral op als ik Luuk bijvoorbeeld ineens van dichtbij op een
filmpje zie. Het geeft
me soms het gevoel een stukje van zijn leven te missen. Iets wat mijn man wél
meekrijgt. Bijvoorbeeld de verrukking op Luuki’s gezicht bij het zien van een
vrachtwagen met dubbele aanhanger.
Natuurlijk
hoor ik die verrukking wel in zijn stem. En voel ik het aan alles in zijn
lichaam en uitstraling. En dat heeft mijn man mogelijk weer minder.
Ook ben ik
weleens onzeker. Dan ben ik bang dat ik hem tekort doe. Bijvoorbeeld omdat ik bepaald
spelmateriaal niet of nauwelijks aanbied, zoals puzzels. Voor mij erg frustrerend omdat ik er niks van
bak haha. Toeval of niet, onze spruit is
niet van het puzzelen, gelukkig.
Fantasie
en creativiteit, zijn bij mij echter
heel goed vertegenwoordigd. Ik heb weleens gehoord dat juist de visuele
beperking het inlevings- en voorstellingsvermogen extra ontwikkeld is.
Het is
hier dan ook een feest als we samen fantasiespelletjes doen.
Zo gaan we
bijvoorbeeld lekker naar het strand in de woonkamer of spelen we ‘haaitje’. We werwennen onszelf ook met ‘pannenkoeken’ en gaan op vakantie in de riddertent.
Uiteraard
ben ik me bewust dat Luuk niks tekort komt. Dit is gewoon zoals dingen gebeuren
in ons gezin. Hij zal mogelijk weleens willen dat het anders was met mama’s
ogen. En zal hij later vinden dat dingen anders hadden gekund. Welk kind niet?
Onder de
gegeven omstandigheden, bied ik Luuk het beste van mijzelf, zoals elke moeder /
ouder dat doet. En groeit hij op in een warm
nest met ouders die DOL op hem zijn!