In iedere (liefdes)relatie vul je elkaar meestal op een
natuurlijke manier aan. Qua karakter, vaardigheden of interesse. De een heeft meer zus, de ander meer zo.
- De een houdt meer van auto rijden, waar de ander liever
meerijdt.
- Waar de een houdt van een ordelijk huis, hecht de ander daar minder waarde aan.
- De een is een ochtendmens,de ander krijgt zijn ogen
pas na negenen fatsoenlijk open!
En zo kan ik nog honderd voorbeelden bedenken. Ieder
heeft zo zijn ‘strong points’ en voorkeuren en je houdt daar altijd wel rekening mee. Over de breedte genomen kom je daarmee, wat betreft balans,ongeveer in het midden uit.
In de relatie van mij en mijn man is dat ook zo. Echter,
is er soms sprake van een zwaartepunt dat slechtziendheid heet. We zijn
gelijkwaardig aan elkaar. Uniek als mens maar in ons geval in zekere zin niet ‘gelijk’.
Roy neemt regelmatig extra hooi op zijn vork omdat ik door mijn beperking mijn
grenzen tegen kom. Ongewild en soms heel onverwachts. Dat tornt aan onze
balans. Zowel die van ons samen als die van ons apart.
Een voorbeeld: Vakantieplannen maken.
We hebben zin om op vakantie te gaan zoeken zoeken mogelijke bestemmingen. Ik houd erg van Zuid-Frankrijk en Italië.
Lekker buiten leven met zon, zee en strand.
Leuk in theorie maar in de praktijk betekent het dat Roy
het hele stuk alleen moet rijden. En deze keer wil hij dat niet.
Roy ‘draagt’, tijdens zo’n vakantie, ongemerkt best een
heleboel.
In een vreemde omgeving, reken ik meer op zijn ogen dan
in een bekende omgeving. Daarnaast is hij de aangewezen persoon om Luuk in de
gaten te houden. En neemt hij op praktisch gebied een hoop voor zijn rekening.
Zoals in een vreemde supermarkt de anders verpakte boodschappen zoeken. Of met
een fietstocht de weg wijzen en me op verkeer attenderen.
Dit gaat meestal ongemerkt. Maar af en toe bereikt Roy een
punt waarop hij aantipt dat het soms weleens zwaar weegt. Dan voel ik
me onmachtig en geconfronteerd met mijn slechte zicht. Op zijn zachtst gezegd
vervelend! Soms leidt dat tot de nodige wrijving.
Dan knalt het even in huize Clermons. Maar na die
ontlading, vinden we altijd wel begrip voor ieders gevoel. Hoe het eraan toe gaat in onze relatie en ons huishouden is voor ons beide heel gewoon.
Maar tegelijk vind ik het ook bijzonder.
We kunnen niets aan de situatie veranderen maar deze wel zo comfortabel mogelijk maken.
Door bijvoorbeeld dichterbij huis op vakantie te gaan of
te vliegen en lokaal een auto te huren.
Of door een huishoudster in te huren.
Eén voordeel zit er wel aan vast… laatst verzocht Roy me
vriendelijk of ik “álsjeblieft NOOIT meer de afwasmachine wil inruimen”. Omdat
ik deze, volgens hem, totaal inefficiënt inricht. Als je het dan vanuit de zonnige kant wilt bekijken…
dan is dit voor mij wel een groot pluspunt!
