Erop of eronder?

ENERGIE.

Dat is het woord waar ik sinds eind 2012 een haat-liefde verhouding mee heb. Ik zou er dolgraag meer van willen hebben maar kom er steeds meer  achter dat dit niet zo vanzelfsprekend is als je een visuele beperking hebt.

Daar heb ik nooit bij stilgestaan. Letterlijk en figuurlijk. Maar ben er door mijn lichaam toe gedwongen.

Wat begon met droge ogen, ging naar wazig zien en steeds lastiger vooruit komen door vermoeidheid: Op de fiets was ik blij dat het stoplicht rood was, zodat ik even kon pauzeren, steeds vaker de bus nemen, minder afspreken met vriendinnen en thuis steeds minder doen. Tot op het punt dat ik zo moe was, dat de tranen over mijn gezicht stroomden en ik tegen mijn man zei dat ik me ernstig zorgen maakte over mijzelf.

Toen heb ik me ziek gemeld en uiteindelijk een jaar niet gewerkt. Tijdens die periode was ik zwanger. Dat maakte het ingewikkeld om aan de buitenwereld (lees medici/ werkgever/ bedrijfsarts) te bewijzen dat het echt mijn slechtziendheid is, die zo’n impact heeft.  Na mijn bevalling, bleek bij een controle in het ziekenhuis, dat ik  staar had ontwikkeld. Deze is met succes verwijderd. Dat is ansich ook nog een heel verhaal, maar niet voor nu…

Na mijn herstelperiode, was ik nog steeds moe. Toch verklaarde mijn bedrijfsarts me herstelt. Simpel gezegd, heb ik mijn baan kunnen doen zonder uitval. Tja, daar zorgde ik wel vo or. Opgeven is nooit een optie geweest. Doorzetten!

Een andere zwaarwegend argument was dat mijn gezichtsvermogen (weliswaar met hulpmiddelen) weer op het ‘oude niveau’, dus kon hij niet anders dan me gezond verklaren.

Een ware shock omdat ik dat zelf heel anders zag. Kwantiteit is in deze niet hetzelfde als kwaliteit van zien.

Bij navraag bleek ik echt niet hard te kunnen maken dat mijn visusprobleem de oorzaak was van mijn vermoeidheid. Omdat ik dezelfde periode zwanger was. Dus besloot ik mijn  schouders eronder te zetten en op te bouwen naar 24 uur. Ik begon met werken als herplaatsingskandidaat omdat ik besloten had mijn baan als teamleider stop te zetten ivm een te zware visuele belasting.

Na opbouw tot 24 uur, ben ik verlofuren gaan inzetten om mijn dagen te verkorten. Onder het mom ‘mijn zoontje op tijd van het kinderdagverblijf halen’. Ik geloofde die reden heel graag. Maar onbewust wist ik ergens dat 24 uur werken teveel was. Maar grenzen voelen, laat staan ernaar kunnen luisteren en ernaar handelen, ho maar!

Eind mei 2014, ben ik toch weer uitgevallen. Ik was weer zo MOE. Na een tijdje 12 uur te hebben gewerkt, ben ik begin september helemaal in de ziektewet gekomen. Nu ben ik in  afwachting van een belastbaarheidsonderzoek bij het UWV. Als die is vastgesteld, kijken we verder naar wat dat betekent voor mijn werk.

Het dagelijks ervaren dat dingen niet lukken, die goedziende anderen om me heen met (ogenschijnlijk) gemak doen, is soms heel frustrerend. Ik baal er soms enorm van dat ALLES  wat ik doe me 10x meer energie kost. Ik kom er steeds meer achter dat ik echt slecht zie.

Dat heb ik tot op heden stevig ontkend.

Mijn geheim?

·       Doen alsof ik goed zie.
·       Alles op routine doen en zorgen dat onbekende dingen tot die routine gaan behoren.
·       Energiek overkomen (ook op mezelf)
·       geen fouten maken.
·       Over grenzen heenstappen en signalen van vermoeidheid negeren.
·       120% geven en geen 100%.
·       Humor en zelfspot.
·       Stoer doen als mensen zeggen dat het zo knap is wat ik allemaal doe met dat weinige zicht en daar nog meer motivatie uit halen vooral door te blijven gaan.

Resultaat: overcompensatie  voor dummies…

Maar vanaf heden kan en wil ik afwijken van deze bekende weg en luisteren naar mijn handicap.

Hoe? Door me in ieder geval slechtziend te gaan gedragen. Deze blog helpt me daar onder andere bij. Verder heb ik hulp van hulpverleners bij Koninklijke Visio. Heel prettig om deskundigen zoals zij, naast me te hebben in dit proces.

Wat dat verder inhoud, daar ga ik achter komen. In ieder geval ga ik ervoor op mijn energie te zitten en niet eronder!

 

50 tinten grijs.

Zaterdag bestond de samba band waar Roy (mijn man) bij speelt, 40 jaar.
Reden voor een feestje dus.
De feestlocatie bevond zich op Strijp-S, een vroeger industrie terrein van Philips. Nu zijn daar allerlei hippe bedrijven gevestigd, wonen er mensen en kun je er dus ook ruimtes afhuren. Het is zo’n 10 minuten fietsen vanuit ons huis, thuiswedstijd dus. Fijn!

Roy ging eerder dan ik om mensen muzikaal te verwelkomen bij de ingang.

Nu is fietsen op bekend terrein iets wat overdag best goed gaat. Daar cruise ik meestal probleemloos doorheen. In het (schemer)donker wordt dat echter een iets ander verhaal want dan is het oh, zo fijne en nodige contrast dat er met daglicht is, weg…oeps.
Hoe kom ik er dan???

Nu loop ik niet zomaar in 7 sloten tegelijk maar toch…zoiets geeft best spanning vooraf.

Die ik overigens stellig ontken hoor, als iemand er naar informeert. “Nee joh, ik kom er wel, ga maar”. Ook richting mijzelf blijf ik mijn girlpower volhouden. Ik kom toch niet uit een ei, Duh Caro, kom op! Als er al spanning is, wordt deze vakkundig ontkend.

' S middags had Roy ergens laten vallen dat het op Strijp-S zo goed geregeld is, “het fietspad loopt gewoon langs ‘Het Ketelhuis’ ”. “Ow handig schat”.

Of ie het nu noemde om mij vast wegwijs te maken, weet ik niet. Ik heb het zo niet opgepikt in ieder geval. Maar 's avonds op de fiets, merkte ik dat ik alle oriëntatie van overdag, kwijt was. Want het fietspad en de omgeving, (gras) hadden ineens nagenoeg dezelfde grijze kleur en de rest van de omgeving was ook grijzig. 50 tinten grijs krijgt hier een nieuwe betekenis!
Dan merk ik ineens dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is om op ’t fietkse’ rond te rijden.
Het is namelijk super spannend op zo’n moment omdat het blindemannetje op wielen wordt. Het feit dat ik met mijn lens een waasje zie, dat in het donker geaccentueerd word, helpt niet echt.

Maar, gelukkig was er redding. Ik herinnerde mij Roy’s woorden en gokte dat ik dit fietspad gewoon kon blijven volgen en dan zal ik wel bij mijn bestemming uitkomen. Verder was het fietspad voor tweerichtingsverkeer. Dus, strepen volgen om de berm te vermijden en ik wist dat ik op koers bleef… Het was een spannende speurtocht naar een heel gezellig feest. De sambamuziek vertelde me dat ik steeds dichter in de buurt kwam. Fjiew, opluchting.

En zeg nou zelf.

Tijdens het parkeren je lief te herkennen aan zijn cuica (spreek uit als kwika, samba instrument) en op dat geluid naar de ingang worden geleid dat is toch heel romantisch!

 

 

 

Klaar voor de start…AF!

Vandaag is het eindelijk zover, min eerst blogbericht.

Ik loop al maanden rond met de wens een blog te starten. Hiermee wil ik ervaringen delen en een stem geven aan dingen die ik meemaak in mijn dagelijkse leven, in het bijzonder gericht op het leven met mijn handicap. Als Carolien, als mama , als werknemer en als slechtziende.

En daarmee jullie lezers, volgers en geïnteresseerden, een kijkje te geven in mijn (belevings)wereld.


Een kijkje bij Caro dus.



Met dank aan mijn lieve vriendin Nancy, die de Blog heeft aangemaakt.




Veel leesplezier.