Na een periode van uitval door schildklierproblemen, ben
ik momenteel weer aan het re-integreren op mijn werk. Ik werk nu 3x3 uur per
week en bouw er elke 2 weken 1 uur van uit. Zodat ik hopelijk in april weer op
mijn volle 24 uur zit.
Nu de veiligheid van thuis steeds meer ingewisseld wordt
door de realiteit van werk en ervaren wat deze belasting met me doet, ervaar ik
steeds terugkerende plankenkoorts, omdat ik de afgelopen jaren een paar keer
kopje onder gegaan ben door extreme vermoeidheid. “Wie geeft mij de garantie
dat het dit keer wel gaat lukken, en wat als het niet lukt…?” Zulke niet helpende gedachtes plagen me.
Ik trap er met beide benen in en raak er
gestrest door.
Het bijzondere aan deze angstreactie is dat ik vaak niet
door heb dat ik het weer doe, totdat de spanning ‘sky high’ is en ik in
innerlijk alle staten verkeer. En dan valt me gelukkig de gedachte in, “hey
Caro, je doet het weer…” Het kost me wel een paar uur om mijn gestress af te
schudden maarrrr, het lukt.
Dat maakt dat ik ook telkens met frisse moed weer begin
in mijn opbouw en zoektocht naar balans tussen werk en privé. Die frisse moed
verdwijnt door brandende ogen in de middag en wordt opnieuw wakker na een goede
nacht slaap.
Wat die balans is en waar mijn grenzen liggen moet ik
ervaren. Daar zit de moeilijkheid en eenvoud.
Doen wat goed is voor mij. Prachtig gezegd. Maar ik heb ervaren dat daar
vraagstukken, keuzes en gevolgen aan vast hangen die verre van de idyllisch
zijn die deze zin doet vermoeden. Zoals: “ Hoe doe ik mijzelf recht? Hoe
genereer ik voldoende inkomen? Waar past iemand met een visuele handicap ten
opzichte van het arbeidsproces?” Het kost zoveel energie om überhaupt te
functioneren!
Ik hoop van harte dat ik werk en ritme vind die passen bij wat mijn handicap vraagt. Gelukkig helpt mijn persoonlijke netwerk me hierbij en praat ik met een psychologe van Koninklijke Visio.
Komt tijd, komt raad.
