In mijn zoektocht naar ander werk, reageer ik soms, tegen
beter weten in, op vacatures waarvan ik weet dat ze eigenlijk niet bij me passen. Bijvoorbeeld omdat ze 4 werkdagen
omvatten. En toch, solliciteer ik. Met mijn ratio bedenk namelijk allerlei goede
redenen om het toch te proberen. Zeker stellen van inkomen is daarin een grote drijfveer.
Later, en in het bijzonder 's nachts, sluipt er twijfel in me. Omdat ik eigenlijk wel weet dat 4 werkdagen geen haalbare kaart is qua energiebalans.
 |
| Wat is mijn ideale werkweek? |
Dit zorgt voor slapeloze nachten met stress, faalangst, en groeiend gebrek aan zelfvertrouwen.
Conclusie: ik ben weer ontrouw aan mijn eigenlijke natuur en handicap.
Was ik juist niet aan een zoektocht bezig balans te zoeken tussen privé en werk?
Zinloos, dat reageren op onhaalbare gezochte banen? Tja, dat zou je denken. Tot het me afgelopen week ineens hielp. Door het zover te laten komen dat ik werkelijk ook kans had een assessment in te vullen voor een potentiele baan, moest ik ineens een knoop doorhakken.
Niet mijn hoofd, maar mijn hart deed me beseffen dat ik geen 4 dagen kan en wil werken!
Ik wil een week waarin ik energie heb voor mijn gezin, mijzelf en werk. En niet een week die grotendeels in het teken staat van bijtanken van werk.
Ik kom erachter dat het op de spits drijven van dingen, mij
helpt bij keuzemomenten. Beetje vergelijkbaar met mensen die het best presteren
onder druk bijvoorbeeld door het moeten halen van een naderende deadline.
Ik ben zo blij met m'n beslissing
en kan er helemaal achter staan. Hoe ik weet dat het klopt? Door de totale opluchting die de keuze teweeg brengt.
Weg is de stress, weg is de faalangst. Mijn innerlijk zegt helemaal JA tegen
deze beslissing en de gevolgen die erbij horen. Want er zullen vast en zeker mooie
banen gaan afvallen. Helaas.
Er komt vast iets passends uit m’n zoektocht.
