En toen stond de wereld stil...

Het is al even geleden dat ik een blog heb geplaatst. De afgelopen maand is nogal een heftige periode geweest in ons gezin. Onze zoon Luuk is op 24 november opgenomen in het ziekenhuis met vermoedens van botontsteking. Hij gebruikte zijn arm van de ene op de andere dag niet meer en had daar koorts bij. De huisarts vertrouwde deze symptomen niet en verwees ons door naar de eerste hulp. Paniekvoetbal dacht ik nog. Niets bleek minder waar. Hij moest blijven. Dat hadden we totaal niet verwacht en nogal een overval. We kwamen in een hele nare situatie terecht. Van onmacht, onzekerheid en pijn. Ons ouderhart heeft gebloed.

Er vonden allerlei onderzoeken plaats waar Luuk niks van begreep. Op zulke momenten waren we er voor hem. Om hem te troosten, te aaien, te helpen begrijpen en over hem te waken. Moederinstinct XL nam het over. “Moet die antibiotica echt om 2 uur ‘s nachts gegeven worden?!”, dan wordt hij wakker”! “Kan de fysio wat later terug komen, Luuk slaapt net”. Misschien vanuit de verpleging gezien soms een lastige moeder, maar  had mijn voelsprieten heel ver uitstaan.

Omdat Luuk pas 16 maanden is, kan hij niet verder denken / overzien dan het hier en nu. Dus tussen de onderzoeken en medische handeling door bleef hij vrij vrolijk; Sjansen met de verpleegsters, lol hebben in de speelkamer, spelen in de snoezelruimte en grapjes maken met ons!  Op zijn beurt was Luuk voor ons een soort medicijn.

* Hier zie je Luuk in de snoezelruimte.

Mijn man en ik wisselden elkaar af met overnachten in het ziekenhuis. Overnachten betekende gebroken nachten. Luuk werd geregeld wakker. Dan was hij meestal overstuur en moest hij huilen. We aaide hem weer in slaap. Heel fijn om er op die momenten te kunnen zijn voor je kind!

Gedurende de opname zijn we uitstekend begeleid, geholpen en geïnformeerd door alle medewerkers van de kinderafdeling in het Maxima Medisch Centrum. Fantastisch zoals daar de dienstverlening is geregeld. Wij konden echt ouders zijn voor Luuk. En over andere zaken hoefden we ons niet druk te maken. Een dikke pluim voor de mensen daar!

We zijn inmiddels thuis na 11 dagen ziekenhuis en met Luuk gaat het steeds beter. Hij lijkt alles wel goed verwerkt te hebben. Is vrolijk en gaat vooruit in zijn bewegingen. Luuk Turbo-kruipt bijvoorbeeld weer. 

Verder hebben we als gezin de draad weer opgepakt. Er volgen nog wel controles maar het ergste is achter de rug.
Een heftige ervaring maar terugkijkend, heeft het onze hechte band nog verder versterkt.