Telefoon
Begin december 2016 werd ik benaderd door de
maatschappelijk werkster van Koninklijke Visio.
Ze vertelde dat op 19 januari van het nieuwe jaar, een deskundigheidsbevordering
werd georganiseerd, voor verzekeringsartsen en arbeidsdeskundigen van het UWV.
Ze zocht voor die middag nog een ervaringsdeskundige en
dacht aan mij.
Over het antwoord op haar vraag; “of ik eventueel mijn
verhaal wilde vertellen”, hoefde ik geen seconde na te denken. Natúúrlijk wil
ik dat!
Door deze vraag voelde ik me gezien en gekend
in mijn handicap.
De handicap waar ik
dagelijks, in meer of mindere mate, mee worstel en geconfronteerd word.
Maar nu werd ik er in gunstige zin op aangesproken.
Schrijven en
schrappen
Ik had in aanloop naar de bijeenkomst mijn levensverhaal uitgeschreven.
Uiteindelijk bleek
dat veel te uitgebreid.
De 20 minuten die in het programma voor mij waren,
overschreed ik ruim. Oeps, indikken dus!
Daar kwam ik achter toen ik mijn speech hield voor mijn
vriendin Claudia.
“Mooi verhaal en iets te lang Caro, ik haak af door de
vele details”.
Oh…
Nu is Claudia toevallig een kei in communicatie. Het is
haar passie en beroep. We zijn samen gaan zitten en zo werd mijn stuk een dijk
van verhaal. Met een duidelijke rode draad, een kop en een staart.
De refereerbijeenkomst
Ik heb doorgaans geen moeite met spreken voor groepen. Sterker nog, dat is goed aan mij besteed:-) Toch voelde ik lichte zenuwen toen ik het podium betrad. Effect: serieuze dorst. Maar water ging niet helpen tegen mijn droge mond... Al zou ik een liter drinken!
Daar gaat ie dan...
Daar gaat ie dan...
Na de eerste paar zinnen, verdween de dorst en was mijn
spiekbriefje overbodig. De woorden kwamen steeds meer vanzelf en mijn zenuwen verdwenen. Hèhè, zo kende ik mezelf weer.
Korte samenvatting van mijn verhaal
Pas na 38 jaar ben ik echt gaan erkennen dat ik een
visuele handicap heb.
En ik ben nog steeds bezig dit te accepteren.
Ik heb de dames en heren van het UWV meegenomen in mijn wereld;
- Een wereld van fragmentarisch waarnemen met één oog.
- Van op jonge leeftijd aanpassingsmechanismen ontwikkelen
en die perfectioneren naarmate ik ouder werd.
- De wereld waarin mijn omgeving inspeelde op mijn handicap,
bv thuis en op school.
- En waarin ik meestal geen idéé had van de ernst ervan.
- De wereld waarin ik mezelf heb voorgedaan, als de perfect functionerende slechtziende.
- En de wereld waarin ik ben vastgelopen in mijn werk en
leven, door jarenlange overcompensatie.
- De wereld waar ik zoveel mogelijk confrontatie met mijn
handicap uit de weg ben gegaan, door er ‘omheen’ te laveren.
En de bákken energie die dat kost!
De boodschap van mijn verhaal:
Ik hoop dat de aanwezigen in de praktijk, bij het treffen
van een persoon met een visuele handicap, verder kijken dan ‘de trukendoos’, zoals
ik die schetste in mijn verhaal.
Dat heb ik namelijk erg gemist in het contact met de bedrijfsarts.
Ik moedig hen aan vooral in gesprek te gaan over die
handicap.
- Hoe hebben ze er tot nu toe mee geleefd?
- Wat betekent het voor
hen als mens?
- En wat heeft dit voor effect op hun leven en gezondheid?
Met als doel dat cliënten zich in contact met hun bedrijfs- of verzekeringsarts gezien voelen.
Na afloop was ik tevreden.
Het applaus dat klonk, heb ik niet heel bewust
ontvangen. Ik was nog ‘vol’ van de ervaring. Daarbij is de materie ook zo eigen. Ik 'leef' dit dus niks nieuws onder de horizon.
Natuurlijk is dat vanuit de ogen van een goedziende anders.
Natuurlijk is dat vanuit de ogen van een goedziende anders.
Smaakt naar meer.
Sinds ik bij WIJeindhoven werk, bevragen collega's me geregeld op het gebied van visusbeperkingen.
Dat stuk natuurlijke expertise delen met hen vind ik prettig.
Het is al een aantal jaar een wens om ‘iets’ te doen als
ervaringsdeskundige. Op mijn Linked-in profiel beschrijf ik mezelf ook als ervaringsdeskundige.
Op de bijeenkomst van Koninklijke Visio was het heel fijn
dat mijn verhaal centraal mocht staan om duidelijk te maken wat een
visusbeperking voor impact heeft.
Dit smaakt naar meer en dat heb ik natuurlijk kenbaar
gemaakt.
Dus wie weet…
