Als ik mezelf op foto’s zie, moet ik altijd wennen aan mijn
manier van kijken. Als eerste ‘keur’ ik de foto op hoe ik erop sta en bepaal
dan of ik 'm geslaagd vind.
Misschien mens eigen; want je schijnt voor jezelf de
grootste criticus te zijn. Dus waar anderen misschien meer letten op hun figuur, doe ik
dat op mijn ogen.
Sta ik er niet te ‘gehandicapt’ op? Staan mijn ogen niet
te scheef? Trek ik mijn wenkbrauw niet té hoog op? Altijd best confronterend…
Vroeger deed ik mijn best om met ‘rechte ogen’ op de kiek
te staan. Door rechts van de camera te kijken. Maar dan zag ik niet wat er
recht voor me gebeurde. Soms best onhandig.
Ik neem me nu telkens voor om dit trucje niet meer toe te
passen. Omdat het voelt als een stukje ontkenning van mezelf.
“Wen er maar eens aan!”, hoor ik
mezelf denken. Dat wordt onderhand wel eens tijd!
Ik word daarbij door mijn omgeving gesteund. Bijvoorbeeld
als ik mijn man weer eens vraag of ik er niet te ‘gehandicapt’ uit zie. Zijn antwoord? "Schat, zo kijk je altijd. Dat is prima".
Mijn beeld bij de term gehandicapt?
- Zwak!
- Buitenbeentje!
- niet meetellend!
Dat is juist wat ik niet ben en ook niet wil!
Heel raar eigenlijk. Ik ken vooral voorbeelden van mensen
met een handicap die vooral heel krachtig en autonoom zijn. En te prijzen zijn om hun doorzettingsvermogen.En vooral opvallen door de persoon die ze zijn, en niet om hun handicap.
Waarom houd ik dan vast aan mijn eigen ‘doembeeld’? Goeie
vraag... Ik wil ‘normaal’ doen over die scheve ogen. Ik kijk nu
eenmaal zo.
Al zo lang als ik me herinner, benoem ik bij elke nieuwe
ontmoeting meteen dat ik náást de mensen kijk en waarom.
Sinds ik bij WIJeindhoven werk, en dus heel veel keukentafelgesprekken
voer met inwoners van Eindhoven, valt me iets op.
Mensen geven heel vaak aan, al lang te zien dat ik hen niet
aankijk. HUH??? Zien ze dat echt meteen? Wat een eyeopener!
Sterker nog… Ze vinden dit totaal geen punt!
Ik ben een experiment gestart; niets meer zeggen over mijn
handicap. En erop vertrouwen dat mensen zelf vragen stellen, als ze iets willen
weten.
Mijn eerste ervaring was positief! De inwoner in kwestie
begon zelf over mijn slechte zicht: “Gij ziet t ook niet helemaal jofel he?!”
Ik
moest er erg om lachen. We hebben kort gesproken over mijn slechte zicht.
Daarna ging ons gesprek gewoon weer verder. En ik maar denken dat ik mensen uitleg verschuldigd ben!
Mijn eigen bedachte gehandicapte status kan geloof ik overboord!
Mooie eyeopener in het ombuigen van deze beperkende
overtuiging.
