Al sinds ik me kan herinneren, heb ik er last van dat ik
mensen niet recht kan aankijken. Mijn ogen staan ‘scheef’ , gericht naar
links. Daardoor kijken onbekende mensen in het eerste contact, over hun schouder. In de
richting waarheen ik, volgens hen kijk. Als dat gebeurd, vind ik dat pijnlijk. Want het duwt me met mijn
neus op de feiten… Ik ben slechtziend!
Op die momenten voel ik mijn handicap als een beperking.
Vooral als puber, probeerde ik mijn ogen ‘recht’ te zetten. En
zo ‘normaal mogelijk’ over te komen. Dat deed ik door mijn blik iets naar
rechts te richten. Met als gevolg dat ik de mens voor me niet goed kon zien omdat deze uit mijn blikveld was.
Mijn wapen in het voorkomen / het zo snel mogelijk
beëindigen van dit pijnlijke moment is mensen informeren;
“Ik kan je niet recht aankijken want ik ben slechtziend,
mijn ogen staan naar links gericht maar voor mijn gevoel kijk ik je recht aan,
en voor jou gevoel kijk ik naar de muur”. Benoemen geeft me een krachtig gevoel. Met deze boodschap uit de weg, kan het echte communiceren beginnen.
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik accepteer dat scheef kijken,
bij me hoort. Mijn kijkrichting aanpassen doe ik al lang niet meer. Mensen
informeren wel omdat meteen duidelijkheid schept en ik me beter op mijn gemak
voel.
Op oogcontact ben ik niet gericht. Contact maak ik met woorden en door invoelen / aanvoelen. Mijn ervaring is dat je ogen er niet bij nodig hebt.
Heel soms, heb ik een moment oogcontact. Bijvoorbeeld met
mijn zoontje Luuk tijdens het aankleden op de commode. Ineens zie ik dat hij
ziet dat ik naar hem kijk, en is er in onze blikuitwisseling een verbinding
voelbaar. Een hele grote lach komt op zijn gezicht en ik voel in alles dat we
met ogen en energie verbonden zijn. Dan overspoelt me een groot geluksgevoel.
Is dat wat er altijd gebeurt in oogcontact?
Antwoord daarop zal ik nooit persoonlijk ervaren maar deze
zeldzame, unieke momenten zijn voor mij zo bijzonder, dat ik dat antwoord niet
mis.
Echt contact kent
vele vormen.
