Zwembadperikelen

Als klein meisje vond ik dans mooi om naar te kijken en droomde ik te zijn als de ballerina’s, toen in mijn beleving echte prinsessen. Het bleef bij dromen, want later koos ik voor turnen. En van een verdere stap in de richting van een danscarrière is het nooit gekomen. Gelukkig maar want naar mate ik ouder werd is gebleken dat ik geen enkel danstalent heb. Stijve heupen noemde ik het zelf altijd. Figuurlijk genomen dan, althans tot voor kort.

Inmiddels dient zich helaas letterlijke variant van stijve heupen aan. Dus naar de Fysio. Deze adviseerde mij  dat ik maar eens moest gaan zwemmen.

2x per week liefst.  Uhuh, leuk in theorie maar in praktijk is dit, in het drukke bestaan van deze mama, 1x haalbaar. Na 3 weken van uitstel met goede smoezen, ben ik vandaag gaan zwemmen.

Sinds ik mijn man ken, kom ik niet zo gauw meer alleen ‘voor het eerst’ op nieuwe plekken.

En terwijl ik mbv Googlemaps naar het zwembad fiets, weet ik waarom ik het samen gaan zo prettig vind. Ik voel me stiekem een beetje onzeker! Ook al mag ik dat van mijn stoere girlpower ego niet toegeven. Gedachten als ‘als ik het maar gemakkelijk vind’ en ‘ik zal de weg toch wel vinden in het zwembad’ komen voorbij. Ik negeer ze en fiets door.
De navigatie doet zijn werk goed. Alleen het laatste gedeelte rijd ik een straatje voorbij en moet ik de weg  vragen. Binnen 2 minuten ben ik bij het zwembad. Da’s vrij gemakkelijk gelukt en ik voel me daar opgelucht over. De fietsroute was simpel en blijkt bijna geheel op bekend terrein te liggen. Heb ik me hier nu druk over gemaakt?!

De kassajuffrouw begroet me vriendelijk en wijst me de juiste ingang aan. Ik merk aan mezelf dat ik me wat behoedzaam voortbeweeg. Langzamer dan mijn normale zelfverzekerde, snelle tred. Bewust om me heen kijkend zie ik bruine bakstenen muren met gele vlakken. Er vormt zicht steeds meer een beeld van mijn omgeving. Hier blijken de gangen met kleedhokjes te zijn. Ik ontdek ook de oh zo bekende plastic kleerhangers waarop ik ook mijn kleding straks kan hangen.

Een jaren ‘80 gevoel komt in me omhoog. Ik zie in een flits een klein Carolientje van 10 jaar voor me, die op zondagmorgen met haar broer en moeder ging zwemmen in het binnenbad. Er is dus nog meer vertrouwds in deze setting dan ik dacht. Ik ga me omkleden en wil mijn waardevolle spullen in een kluisje achterlaten. Aangezien ik mijn contactlens zojuist heb uitgedaan, is het lezen van het systeem (wat weer wel zooo 2015, dus digitaal is) een ware kunst. Letter voor letter kom ik erachter wat ik moet doen om mijn iphone en portemonnee achter dit slot en grendel te krijgen. Gelukkig is het rustig op deze plek en ziet niemand mijn gestuntel...  Poeh, na 5 minuutjes aanmodderen is het gelukt! 

Opgelucht loop ik de enig mogelijke kant op. Daar zal het wel ergens zijn. Afgaande op de chloorlucht en de geluiden van gillende kinderen, kom ik in de buurt.  Toch maar even vragen want er zijn meerdere doorgangen en ik wil graag de juiste nemen. Ik blijk helemaal achteraan te moeten afslaan. Aha, ik hoor de douches al en zie mensen zichzelf wassen. En erachter gaat een klapdeur naar een blauw vlak wat waarschijnlijk het sportbad is. Dus dit zal wel goed zijn.

 

Het is druk in de doucheruimte. Op het eerste gezicht zie ik een aantal mensen verspreid door de ruimte staan. Ook  zie ik douches met zwarte aan-knoppen bij de muur. Ik besluit aan de overkant op mijn beurt te wachten en ik begin me door de wachtenden te manoeuvreren.

Maar wat is dat? Huh, wat voel ik nu? Nattigheid? Water?  Ik hoor ook waterstralen op mijn plastic tas tikken. Oh nee, dan kijk ik nog eens en zie ook de ‘wachtende’ mensen bezig zijn met zich te douchen! Er blijken ook waterstralen uit het plafond te komen! AARGH, nu loopt het water op mijn droge handdoek en ondergoed. Hè, getver!
Vlug loop ik naar de overkant en wacht op een vrije douche bij de muur. Want de stralen in de vrije ruimte, zie ik nauwelijks. Dat moet er vast vreemd hebben uitgezien bedenk ik, terwijl ik naar het zwembad slipper.

Na dit avontuur, laat ik mezelf in het 50 meter bad zakken. Ik zwem tussen wat ouder publiek en merk dat ik ze pas last minute zie. Dus om botsingen te voorkomen spreek ik een medezwemster aan en vraag of er ‘regels’ zijn mbt de zwemrichting. Dat blijkt niet het geval, muv achteruit-zwemmend verkeer. Die behoor je als vooruit-zwemmer te vermijden. Check!

Ik zet af en ga onder het genot van Sky radio mijn baantjes doen. Die doorsta ik zonder kleerscheuren en voel mezelf na afloop echt energiek!

Terwijl ik me met shampoo inzeep, onderzoek ik het plafond. Geen idee hoe die sproeiers aangaan! Ik moet er wel erg om lachen in mezelf. Ik kom ook es ergens alleen.
Wat een belevenis!
In ieder geval leuk om te delen met jullie.