Schild-klier!

In mijn blog ‘erop of eronder’, schreef ik over mijn worsteling met mijn energie. Het kost mensen met een visuele beperking meer energie om handelingen uit te voeren, dan goedziende mensen. Ik was helemaal bezig dit gegeven te accepteren en mijn slechtziendheid te omarmen. Dat ik steeds vermoeider raakte en ik mezelf niet meer herkende, baarde me zorgen. Ik vergat zo veel, mijn eetlust daalde naar een minimaal niveau, ik verloor, meer dan normaal, mijn haren en mijn concentratie was slecht. Mijn humeur had er ook onder te lijden. En dat terwijl ik mezelf ken als een vrolijke dame die niet zo gauw boos word.

 

De druppel in alles was dat mijn man te kennen gaf ‘ het zo niet meer leuk te vinden’. Daar schrok ik behoorlijk van. Niet dat een scheiding op de loer ligt hoor maar wel een serieus signaal dat het zo niet langer kon en er iets veranderen moest.

Op werkgebied was dat een aanvraag bij het UWV voor een belastbaarheidsonderzoek door een arbeidsdeskundige. Prive was dat (op aanraden van mijn moeder) bloed laten prikken. Daarover was ik sceptisch, want voor mij stond vast dat mijn slechtziendheid mijn energie opat.

Wat blijkt… Er is weldegelijk een oorzaak naast mijn slechtziendheid voor mijn extreme vermoeidheid. Ik heb een te traag werkende schildklier! De opgesomde klachten zijn allemaal symptomen hiervan. De meest opvallende is gewichtstoename. Maar dat is mij niet gebeurd.
 

Toen ik dat hoorde voelde ik me verraden door mijn lichaam. “Hoezo mankeer ik wat“?!. Ik was nou juist zo goed bezig de slechtziende kant te ontdekken! Wat nu???

Medicatie is daarop het antwoord. Elke dag een pilletje ter grootte van een zoetje. En daarnaast ervaren wat dit alles doet met mijn energie.

Inmiddels ben ik zes weken verder en is er een WONDER gebeurd. Ik voel me namelijk zoveel beter. Ik voel me sindsdien niet meer uitgeput, begin de dag met energie en kan weer steeds meer aan. Zoals naar ‘muziek op schoot’ met mijn zoon en daarna nog thee drinken met mijn vriendin en haar dochtertje, met wie ik ernaartoe ga. Dat zijn twee ‘grote activiteiten’.

 

Het blijft doseren. Want zo moet ik niet elke dag van de week invullen. ‘S middags meeslapen met mijn zoon is ook een noodzakelijke break. Maar dat vind ik niet erg.

Doseren is een uitdaging waarin ik opnieuw mijn balans zoek. Nu nog vanuit de ziektewet maar zeer binnenkort ga ik weer opbouwen op mijn werk. Heel spannend maar ik heb er ook veel zin in. Dat heb ik lange tijd niet ervaren.

Grenzen voelen, aangeven en ernaar handelen zijn daar de sleutelbegrippen. Ik wou dat ik in de toekomst kon kijken en wist waar mijn weg naartoe gaat. Mijn man zegt altijd "je weet het niet", "je hoeft het niet te weten".

"Met vertrouwen leven in onzekerheid".

Das een mooi streven…