SZ-Label

Wanneer we iets hebben, is dat meestal wel te duiden en te labelen. Het grappige  is dat het in de menselijke aard lijkt te liggen om zo ‘normaal’ mogelijk te zijn. En zo goed mogelijk mee te kunnen in de maatschappij.  Ik inclusief. Best bijzonder als ik er bij stilsta want heeft niet bijna iedereen wel ‘iets’? Ikzelf behoorde tot voor kort tot het type ‘doen alsof er niets aan de hand is’. Dan is het er niet.

Maar mijn handicap valt best wel op. Alleen al door de scheefstand van mijn ogen  ziet een ander het meteen. Of bijvoorbeeld  door de hele korte leesafstand (5cm) die ik er op na houd. Er zijn vast nog veel meer uiterlijke opvallendheden waar ik me niet van bewust ben..

Door levenslange training in het  ‘leven als een ziende’ , ben ik er een expert in geworden.

Soepel voortbewegen in de omgevingen waar ik kom, anticiperen op obstakels door er in een fractie van een seconde betekenis aan te verlenen (middels vormen duiden, geuren, en allerlei informatie die ik bij elkaar kan  schrapen uit wat mijn overige zintuigen me vertellen.

Het opgroeien met een goedziende tweelingbroer, 10 jaar  op aardig niveau  turnen en door mijn ouders gestimuleerd zijn de wereld zelf te ontdekken,  draagt  daar enorm aan bij.

Door al mijn training valt het mensen uit mijn directe  omgeving niet meer op dat ik slecht zie. En onbekenden, na vijf minuten ook niet meer door mijn vlotte babbel  en ogenschijnlijk moeiteloze voortbewegen.

Dat wilde ik het liefste zo houden. Normaal zijn en  mijn handicap lekker negeren.
Tot ik zwanger werd en met zware vermoeidheid door overcompensatie van mijn handicap uitviel.

Er is sindsdien een heel proces van onderkennen en acceptatie op gang gekomen. Een van  mijn ontdekkingen  is, duidelijker zijn naar ‘de buitenwereld’. Dus signalen afgeven over wat ik wel en niet zie/kan.  Als anderen meer weten over slechtziend zijn en hoe dat bij me werkt,  dan kunnen ze er meer rekening mee houden. Dan hoef ik niet zo hard te ‘werken’ en kan ik meer bij mezelf blijven en  kost het minder energie.

 

Signalen uhuh…

In overleg met de ergotherapeute van koninklijke Visio heb ik  een herkenningsstok aan geschaft.

Die zit in mijn handtas en kan ik uitklappen in drukke omgevingen waarin ik de drukte niet overzie.

De stress van tegen iemand opbotsen, omdat diegene vanuit mijn blinde hoek komt, wordt dan wel wat minder maar… andere stress komt terug…

SCHAAMTE. Ik heb wat... ik ben niet meer anoniem en kan dan niet meer doen alsof ik ziend ben.

Ik vind het telkens nog heel heftig om de stok te gebruiken maar doe dat wel steeds vaker.

Dat was signalen geven, stap 1. Toen kwam stap 2, geheel vanuit mijn eigen initiatief.

Ik heb een SZ bordje besteld! Ben ik gek geworden…???

Nee. Misschien iets dichter bij ‘gedogen’ dat ik slecht zie.
Sinds ik met onze zoon fiets, merk ik dat verkeer me weleens overvalt. Het SZ bordje is nu achterop mijn fiets gemonteerd.  Zodat anderen in het verkeer, zien dat ik het niet zie en daar hopelijk op anticiperen.

Nu fiets ik dus met SZ prijkend, achterop. Ter compensatie staat het fietsstoeltje van Luuk op de voorkant.  Mama zijn, daar ben ik waanzinnig trots op. Met of zonder SZ!