Erop of eronder?

ENERGIE.

Dat is het woord waar ik sinds eind 2012 een haat-liefde verhouding mee heb. Ik zou er dolgraag meer van willen hebben maar kom er steeds meer  achter dat dit niet zo vanzelfsprekend is als je een visuele beperking hebt.

Daar heb ik nooit bij stilgestaan. Letterlijk en figuurlijk. Maar ben er door mijn lichaam toe gedwongen.

Wat begon met droge ogen, ging naar wazig zien en steeds lastiger vooruit komen door vermoeidheid: Op de fiets was ik blij dat het stoplicht rood was, zodat ik even kon pauzeren, steeds vaker de bus nemen, minder afspreken met vriendinnen en thuis steeds minder doen. Tot op het punt dat ik zo moe was, dat de tranen over mijn gezicht stroomden en ik tegen mijn man zei dat ik me ernstig zorgen maakte over mijzelf.

Toen heb ik me ziek gemeld en uiteindelijk een jaar niet gewerkt. Tijdens die periode was ik zwanger. Dat maakte het ingewikkeld om aan de buitenwereld (lees medici/ werkgever/ bedrijfsarts) te bewijzen dat het echt mijn slechtziendheid is, die zo’n impact heeft.  Na mijn bevalling, bleek bij een controle in het ziekenhuis, dat ik  staar had ontwikkeld. Deze is met succes verwijderd. Dat is ansich ook nog een heel verhaal, maar niet voor nu…

Na mijn herstelperiode, was ik nog steeds moe. Toch verklaarde mijn bedrijfsarts me herstelt. Simpel gezegd, heb ik mijn baan kunnen doen zonder uitval. Tja, daar zorgde ik wel vo or. Opgeven is nooit een optie geweest. Doorzetten!

Een andere zwaarwegend argument was dat mijn gezichtsvermogen (weliswaar met hulpmiddelen) weer op het ‘oude niveau’, dus kon hij niet anders dan me gezond verklaren.

Een ware shock omdat ik dat zelf heel anders zag. Kwantiteit is in deze niet hetzelfde als kwaliteit van zien.

Bij navraag bleek ik echt niet hard te kunnen maken dat mijn visusprobleem de oorzaak was van mijn vermoeidheid. Omdat ik dezelfde periode zwanger was. Dus besloot ik mijn  schouders eronder te zetten en op te bouwen naar 24 uur. Ik begon met werken als herplaatsingskandidaat omdat ik besloten had mijn baan als teamleider stop te zetten ivm een te zware visuele belasting.

Na opbouw tot 24 uur, ben ik verlofuren gaan inzetten om mijn dagen te verkorten. Onder het mom ‘mijn zoontje op tijd van het kinderdagverblijf halen’. Ik geloofde die reden heel graag. Maar onbewust wist ik ergens dat 24 uur werken teveel was. Maar grenzen voelen, laat staan ernaar kunnen luisteren en ernaar handelen, ho maar!

Eind mei 2014, ben ik toch weer uitgevallen. Ik was weer zo MOE. Na een tijdje 12 uur te hebben gewerkt, ben ik begin september helemaal in de ziektewet gekomen. Nu ben ik in  afwachting van een belastbaarheidsonderzoek bij het UWV. Als die is vastgesteld, kijken we verder naar wat dat betekent voor mijn werk.

Het dagelijks ervaren dat dingen niet lukken, die goedziende anderen om me heen met (ogenschijnlijk) gemak doen, is soms heel frustrerend. Ik baal er soms enorm van dat ALLES  wat ik doe me 10x meer energie kost. Ik kom er steeds meer achter dat ik echt slecht zie.

Dat heb ik tot op heden stevig ontkend.

Mijn geheim?

·       Doen alsof ik goed zie.
·       Alles op routine doen en zorgen dat onbekende dingen tot die routine gaan behoren.
·       Energiek overkomen (ook op mezelf)
·       geen fouten maken.
·       Over grenzen heenstappen en signalen van vermoeidheid negeren.
·       120% geven en geen 100%.
·       Humor en zelfspot.
·       Stoer doen als mensen zeggen dat het zo knap is wat ik allemaal doe met dat weinige zicht en daar nog meer motivatie uit halen vooral door te blijven gaan.

Resultaat: overcompensatie  voor dummies…

Maar vanaf heden kan en wil ik afwijken van deze bekende weg en luisteren naar mijn handicap.

Hoe? Door me in ieder geval slechtziend te gaan gedragen. Deze blog helpt me daar onder andere bij. Verder heb ik hulp van hulpverleners bij Koninklijke Visio. Heel prettig om deskundigen zoals zij, naast me te hebben in dit proces.

Wat dat verder inhoud, daar ga ik achter komen. In ieder geval ga ik ervoor op mijn energie te zitten en niet eronder!