50 tinten grijs.

Zaterdag bestond de samba band waar Roy (mijn man) bij speelt, 40 jaar.
Reden voor een feestje dus.
De feestlocatie bevond zich op Strijp-S, een vroeger industrie terrein van Philips. Nu zijn daar allerlei hippe bedrijven gevestigd, wonen er mensen en kun je er dus ook ruimtes afhuren. Het is zo’n 10 minuten fietsen vanuit ons huis, thuiswedstijd dus. Fijn!

Roy ging eerder dan ik om mensen muzikaal te verwelkomen bij de ingang.

Nu is fietsen op bekend terrein iets wat overdag best goed gaat. Daar cruise ik meestal probleemloos doorheen. In het (schemer)donker wordt dat echter een iets ander verhaal want dan is het oh, zo fijne en nodige contrast dat er met daglicht is, weg…oeps.
Hoe kom ik er dan???

Nu loop ik niet zomaar in 7 sloten tegelijk maar toch…zoiets geeft best spanning vooraf.

Die ik overigens stellig ontken hoor, als iemand er naar informeert. “Nee joh, ik kom er wel, ga maar”. Ook richting mijzelf blijf ik mijn girlpower volhouden. Ik kom toch niet uit een ei, Duh Caro, kom op! Als er al spanning is, wordt deze vakkundig ontkend.

' S middags had Roy ergens laten vallen dat het op Strijp-S zo goed geregeld is, “het fietspad loopt gewoon langs ‘Het Ketelhuis’ ”. “Ow handig schat”.

Of ie het nu noemde om mij vast wegwijs te maken, weet ik niet. Ik heb het zo niet opgepikt in ieder geval. Maar 's avonds op de fiets, merkte ik dat ik alle oriëntatie van overdag, kwijt was. Want het fietspad en de omgeving, (gras) hadden ineens nagenoeg dezelfde grijze kleur en de rest van de omgeving was ook grijzig. 50 tinten grijs krijgt hier een nieuwe betekenis!
Dan merk ik ineens dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is om op ’t fietkse’ rond te rijden.
Het is namelijk super spannend op zo’n moment omdat het blindemannetje op wielen wordt. Het feit dat ik met mijn lens een waasje zie, dat in het donker geaccentueerd word, helpt niet echt.

Maar, gelukkig was er redding. Ik herinnerde mij Roy’s woorden en gokte dat ik dit fietspad gewoon kon blijven volgen en dan zal ik wel bij mijn bestemming uitkomen. Verder was het fietspad voor tweerichtingsverkeer. Dus, strepen volgen om de berm te vermijden en ik wist dat ik op koers bleef… Het was een spannende speurtocht naar een heel gezellig feest. De sambamuziek vertelde me dat ik steeds dichter in de buurt kwam. Fjiew, opluchting.

En zeg nou zelf.

Tijdens het parkeren je lief te herkennen aan zijn cuica (spreek uit als kwika, samba instrument) en op dat geluid naar de ingang worden geleid dat is toch heel romantisch!