Wie is het?

"Hoi", klinkt het vrolijk aan de andere kant van het schoolplein. Ik heb zojuist Luuk naar het  kinderdagverblijf gebracht en ben weer op weg naar huis.
Hebben ze het tegen mij, denk ik?
Het is na negenen dus de school waar het kinderdagverblijf bij hoort is al begonnen. Er is verder niemand om mij heen, dus ja, de begroeting is naar mij gericht.
"Hoi", groet ik terug.

Wat zojuist gebeurd, is heel normaal. Iemand groet me en ik groet enthousiast terug. Maar ik heb geen idee wie het is. Dan begint razendsnel het ouderwetse spelletje ' wie is het'  in mijn hoofd.

• Was het een mannenstem of vrouwenstem? ok, een vrouw.
• Postuur? Lang en wat molliger.
• Haarkleur? Blond/licht gekleurd.
• Houding en voortbewegen? Ontspannen.
• Hoe voelt iemands sfeer aan? luchtig, snel, beleefd, hartelijk? Opgewekt en hartelijk.

 
Hey, ik weet het, het is Maud, een juf van het kinderdagverblijf.
Ze heeft de 'late' dienst vandaag en komt net aan lopen.
 
Zo gaat dat regelmatig. Ik groet mensen en heb geen idee wie het is. Soms kom ik er achter en soms ook niet. Bekenden roepen hun naam als ze opmerken dat ik ze niet herken. En bij anderen zeg ik gewoon dat ik ze niet zie. Zo maak ik mensen bewuster van mijn slechte zicht.
 
Bij een eerste kennismaking maak ik er een gewoonte van om mensen op een luchtige manier te informeren.
"Als ik je straal negeer wanneer ik je tegen kom, dan is dat niet vervelend bedoeld hoor. Ik zie nogal slecht namelijk". Dat vind ik prettig omdat ik me anders ongemakkelijk voel in contact naar de ander.
Hup,  meteen het ijs gebroken.

Hoe meer mensen weten van mijn handicap, hoe beter. Dat bevrijdt mij van spanning in de omgang en communicatie met mijn omgeving.