Slechtzien, een wereld vol wonderen!

Van nature ben ik een ‘harmonieverslaafde’. Ik hou van lieve mensen, mooie dingen, lekkere geuren en van situaties die soepel verlopen. Liever een ‘ happy ending’ dan een slecht aflopende film. Mijn slechtziendheid is een goede handlanger in het construeren van een mooie visuele werkelijkheid.

Om te kunnen functioneren in de ziende wereld, compenseer ik als slechtziende door ‘missing pieces’ in te vullen met de overige zintuigen en mijn hersenen. Gelijksoortige ervaringen, geuren, geluiden en m’n tast helpen me aanvullen wat ik niet zie.

Dit alles helpt me bij het me soepel voortbewegen in de wereld. En het lijkt er voor mijn omgeving op, dat ik grofweg hetzelfde waarneem als zij. Maar is dat wel zo mensen? Niet altijd en dit leidt tot lollige situaties en anekdotes.

·         Die leuke schapen op de berghelling in de Franse Pyreneeën, blijken zwerfkeien te zijn.

·         De prachtige zonsondergang die ik op mijn fiets zie na wat laat terug fietsen van mijn werk… het neon verlichte billboard van de praxis!

·         Het lichte bruine kleurtje dat ik meen te bespeuren op de altijd blanke wangen van onze zoon, blijkt spaghetti saus.

·         Mijn 38-jarige huid, bevat toch echt meer rimpels dan ik zelf waarneem. En ai, ben ik echt nog niet grijs aan het worden…

·         Bijna tegen 2 stoklopende blinden opbotsen omdat ik ze niet zie aankomen. Tja. Keihard lachen is mijn remedie.

In de Efteling met Luuk en Roy.

Met mijn 16% zicht (mbv lens/bril), is de wereld vaak heel mooi. Omdat ik nu eenmaal niet de wijk achter de bomen in het stadspark van Eindhoven zie. Ik sta gewoon midden in de natuur op dat moment. Ik ben gericht op zien op korte afstand en genieten van de dingen die me in mijn ‘vierkante meter’ opvallen.

 

Voor een wereld vol wonderen hoef je dus niet altijd bij de Efteling te zijn.