Kindercarnaval

Ik word over 2 weken 39 jaar en het is alweer enige tijd geleden dat ik ben gaan carnavallen. Als geboren en getogen Brabander ben ik grootgebracht met de carnavalstraditie uit de provincie. Ik heb het festijn gevierd tot ongeveer begin 30. Vanaf ddat moment kreeg  ik er minder ‘feeling’ mee. Ik woonde al jaren in een andere plaats en keerde telkens naar Bergen op Zoom terug voor, op z’n Bergs gezegd, ‘de Vastenavond’. De binding werd met de stad minder en maakte ik andere vrienden.

De afgelopen jaren haakte ik af en toe eens als ‘groupie’ aan bij de sambaband waar mijn man bij speelde. Maar sinds  de geboorte van onze zoon geboren is dat afgelopen.

Nu dient zich een nieuwe dimensie van carnaval zich aan: kindercarnaval! En ik kan zeggen dat ik er daardoor wel weer voor te porren ben. Zeg nou zelf; Wat is er nu leuker dan een dansende peuter? Onze Luuk was voor het eerst verkleed. Als indiaan. Ah, hij zag er zó schattig uit! Zelf heb ik ook een indianen outfit gekocht, dus we waren een leuk setje. Voor vertrek nog een  kleine fotosessie. Wel even vereeuwigen natuurlijk : ”lachen Luuk, kijk Luuki”… arm kind.

Daarna ging ik met mijn vriendin en haar dochter van ruim 3 naar Valkenswaard.“Wij gaan naar de carnafal” ging het tijdens de 20 minuten durende autorit. “Klopt, schat, eerst naar de kermis en dan dansen hè”.Luuk heeft nog geen idéé van de betekenis van carnaval maar we gaan het gewoon beleven.

Er is tijdens het volksfeest in Valkenswaard een kleine kermis. Daar liepen we eerst overheen.

Zoals op elke kermis, draaide er bij elke attractie keiharde muziek. Mijn moederinstinct ging over op standje alert en beschermen. Waarom stel ik mijn zoon hier ook alweer aan bloot? Wat een geweld voor je oren. En waarom stel ik mezelf hier aan bloot?

Zo’n situatie is vrij chaotisch voor mij. Veel mensen, veel prikkels, veel van alles op elkaar gepropt. Dus weinig overzicht. Ik heb Luuk veel gedragen zodat ik me in het feestgedruis, alleen met mezelf hoefde bezig te houden.  In plaats van ook nog een peuter door de mensen heen te hoeven loodsen. Daarbij voelde dat wel even lekker vanuit m’n moederkloek gevoel. Ik zag, tot mijn opluchting, dat Luuk de kermis wel interessant vond. En na bij de draaimolen een rondje de kat uit de boom kijken, wilde hij er wel in.  Ik weer ‘knippen’ met m’n Iphone… Het ‘spotten’ van Luuk, en hem in en uit de draaimolen halen was voor mij geen groot probleem. Hij was goed te herkennen aan zijn kleding en aan de bus waarin hij zat.

De grotere uitdaging kwam bij het eendjes vissen.

Leuk dachten wij. Inderdaad leuk, voor de mama’s ja! Want de fijne motoriek van een peuter is natuurlijk belabberd. Dat in combinatie met een te lange vishengel en het ongeduld van een ongeduldige peuter maakt 7 eendjes vissen een hele grote uitdaging.

En doe dat maar eens met 15% zicht aan 1 oog haha. Ik zag de haken op de hoofdjes van de eendjes natuurlijk voor geen méter! Met trots kan ik melden dat we (ik, Luukí’s arm sturende) maar liefst 2 eendjes hebben gevangen. De overige exemplaren zijn door mijn vriendin uit het water geplukt, toen het vissen met haar eigen dochter, fijn! Want anders waren we nog wel even bezig geweest.

Na deze beproeving,  met als resultaat een prácht van een politieauto, gingen we naar ‘de échte carnaval’ in een feestzaaltje.

Ik zag aan Luuk dat de kermis veel indruk had gemaakt. Hij zei geregeld “mama, carnafal harde viek” (=muziek).  In het zaaltje was weinig volk. Fijn, want dan kon ik Luuk goed in de gaten houden. Dat wil je als ouder toch graag. Er waren volop discolichten en de carnavalskrakers schalden ook hier met behoorlijk volume uit de speakers. Dat hoort er gewoon bij. Dat weet ik natuurlijk wel. Maar ook hier was onze zoon nog nooit aan ‘blootgesteld’. Hij schrok van een paar knallende ballonnen en besloot maar even op een stoel met wat popcorn alles te bekijken.  

Daarna ontdooide hij, ging meedansen en met slingers gooien.

Ik kon de zaal redelijk goed overzien en Luuk goed herkennen in zijn indianenpak. Er was maar 1 uitgang, inclusief een portier en m’n vriendin hield een oogje in het zeil op de koters. En als er iets was, zocht hij me op. Daardoor kon ik Luuk goed ‘loslaten’.

Na een uurtje dansen, slingers gooien, drinken en popcorn, zijn we gegaan. Onze ukkies zaten aan hun tax. Het feest is afgesloten met pannenkoeken bij ons thuis.

Luuk praat nog steeds over de “harde viek” Hij zegt dan dat hij die spannend vond. Als ik doorvraag, noemt Luuk gelukkig ook op dat hij het leuk vond.Volgend jaar weer.

Ik besef dat ik op momenten zoals deze, meelift op de ogen van mijn omgeving. Dat de mensen om me heen heel natuurlijk inspelen op waar ik mogelijkerwijs visueel  mijn grens tegen kom. Op mijn beurt doe ik van nature gemakkelijk een appél op hun hulp, waardoor niets geforceerd voelt. Zoals in dit geval met eendjes vangen, Luuk in de gaten houden, maar ook letterlijk meerijden in de auto. Mooi is dat!

Alaaf!