Sinds onze zoon is geboren, zijn er nieuwe
vrienden in ons leven gekomen. Die ontmoetingen zijn tot stand gekomen door
onze kinderen. Zo ook met Hannah (3 jaar) en Marjolein. Al vanaf de ontmoeting
tussen Hannah en Luuk, is er een klik tussen die twee. In eerste instantie zijn
we gaan carpoolen naar ‘muziek op schoot’. En nu, ruim anderhalf jaar later,
zien we elkaar meestal wekelijks.
Nadat Luuk een uurtje bij Marjolein had
gespeeld (zodat ik in alle rust even naar de fysiotherapie kon), besloten we
naar een cafeetje te gaan met een grote inpandige speeltuin. Aangekomen begreep ik waarom Marjolein er
vaker komt. Het was werkelijk een klim- en speelparadijs:
- Een groot fort met zacht materiaal beklede plateau’s, afgeschermd met netten zodat de kinderen er niet uit konden vallen.
- Een levensechte rode auto waarin gestuurd kon worden.
- Een omheinde baby/peuterhoek in de vorm van een theater. Helemaal bekleed met zacht materiaal waarin een glijbaantje, ballen en grote kussens stonden.
- Tafeltjes voor de mama’s en papa’s met lekkers op het menu.
Het concept, de stijl en de aankleding waren
helemaal áf en zelfs tot in de toiletten goed doorgevoerd.
De kinderen konden lekker vrij spelen. En
omdat ze nergens weg konden lopen, hoefde ik niet zo op Luuk te letten.
Het sfeerlicht maakte echter wel dat het in de speelhoek van het fort
wat donker was, waardoor ik Luuk niet goed kon zien.
Als ik alleen zou zijn geweest, was ik met
hem op ontdekking gegaan om op die manier een oogje in het zeil te
houden. Maar nu waren Marjolein en Hannah erbij. Daarom besloot ik Luuk zelf te
laten ontdekken. Dat was duidelijk een staaltje loslaten voor me, pfff...
Hij is nog best jong en vindt nieuwe omgevingen wennen.
Ik zag aan Luuk’s voortbewegen dat hij het spannend
vond. Hij keek een paar keer naar me en ik zwaaide dan en moedigde hem aan lekker te gaan spelen. Toen Luuk de rode auto in het vizier kreeg, sloeg dat om in enthousiasme! Het
is nogal een auto-fan ;-)
Marjolein hield de kinderen ook in
de gaten en dat hielp bij het verder loslaten. Bijvoorbeeld toen een jongetje speelgoed afpakte van Luuk, sprak ze
dat kindje erop aan.
Na een tijdje werd het tijd voor de lunch. De
dame en heer wilden beiden een 'bammetje' pindakaas en hagelslag. Oké. Dat
regelen we.
Toen het eten was geserveerd, werd het tijd
om de kindjes aan tafel te zetten. Maar wáár waren ze?
In die schimmige omgeving viel Luuk me voor
geen meter op.
Marjolein wees aan waar Luuk zat terwijl ze
Hannah uit een andere hoek ging plukken.
Luuk was boven in het fort geklommen (zo’n 3
meter boven de vloer). De treden naar beneden waren plateau’s die zo’n halve
meter in hoogte van elkaar aflagen.
Terwijl Luuk naar beneden klom, zocht ik de
uitgang van het fort om hem mee te nemen naar de tafel. Ineens hoor ik “mama
HELP”. Daar hing Luuk, bungelend aan zijn armen. Hij had op één of andere een
traptrede gemist .
Geschrokken riep ik dat hij zich vast moest
houden en ik wilde direct naar hem toe. Maar dat lukte niet door alle netten
die gebruikt waren om de trappen af te schermen.
Wat een stress!
Omdat er
verder niemand in de buurt was, die te hulp kon schieten, stak ik mijn handen door de gaten van het net om te
proberen Luuk op te vangen.
Het lukte me om tot aan mijn polsen mijn
handen door het net te wurmen. Daardoor kon ik Luuk een klein beetje aanraken. Maar zeker niet voldoende om hem uit zijn hachelijke situatie te redden.
Wat nú?! flitste door me heen. Oké dacht ik,
als ik ‘m niet kan opvangen, kan ik hem misschien op het plateau duwen waar hij
voor hangt.
Er kwam geen beter idee in me op dus ik zei
tegen hem wat ik van plan was.
“Mama duwt je achteruit op de plank. Laat
maar los”…
BOEM! AUW! huilen… !
Plan mislukt.
Daar viel Luuk,naar beneden, op het
plateau een meter onder hem. Omdat hij lang is en hing, werd zijn valafstand gelukkig
wat kleiner.Maar ach, die arme jongen…
Hij had er helemaal op gerekend dat mama hem
zou vangen. En dat was niet zo!
Na de val, kwam ik erachter dat er een
opening was op nog geen meter afstand van waar Luuk gevallen was. Niet gezien…
Waar een goedziende in 1 oogopslag de hele situatie overziet en meteen de ingang van
dit fort ziet, kost het mij zoveel moeite. Letterlijk aftasten en tegen netten
aanlopen om de weg te vinden terwijl mijn kind me nodig heeft is heel
frustrerend! Klote ogen!
In een flits kwam er in mij de gedachte dat
dit de eerste keer was, dat ik er niet voor hem kon zijn terwijl hij me nodig
had. Naast mijn schuldgevoel over het
niet kunnen opvangen, deed ook die gedachte mij even flink zeer.
Luuk was behoorlijk onder de indruk. In het
moment leek de schrik snel over te zijn maar ’s middags thuis heeft hij, na
zijn middagdutje, 20 minuten verdrietig en snikkend in mijn armen gelegen. Waar hij me vertelde over hoe geschrokken hij
was van zijn val in het fort. En hoe mama hem niet opving omdat ze er niet bij kon…
Ik heb Luuk geaaid en gekust en met hem over
zijn avontuur gepraat. Net zo lang tot hij weer helemaal rustig was. Fijn dat
ik er toen wel voor hem kon zijn…
